Wigilia i Nowy Rok już na nami. Z choinki opadają powoli nie tylko igły, ale również bombki, które z hukiem uderzają o parkiet w salonie. Z każdym dniem przybywa kilka minut dziennego światła, a świąteczny stres powoli uchodzi z nas jak powietrze z balonów sylwestrowych. Nie bez powodu mówi się, że styczeń jest miesiącem „stycznym“, gdyż to właśnie w tym miesiącu stary rok spotyka się z nowym. Nazwa tego miesiąca w języku romańskim pochodzi od imienia rzymskiego boga Janusa, który symbolizował fizyczne i metafizyczne pojęcie czasu jako połączenie przyszłości i przeszłości. Można więc wnioskować, że od niego wywodzi się tradycja noworocznych życzeń, podsumowań i postanowień. Styczeń staje się więc czasem nie tylko symbolicznego przejścia z jednego roku do drugiego, ale również okazją do introspekcji i wytyczenia nowych ścieżek rozwoju. To czas nowych postanowień, decyzji które mają kierować działaniami w nadchodzących miesiącach.
Styczeń to jednak nie tylko czas refleksji, podsumowań i noworocznych postanowień, to także okres w którym kwitnie tradycja karnawału. Już w średniowiecznej Polsce ten miesiąc związany był z radością, śmiechem i wyjątkową atmosferą zabawy. Okres między świętem Trzech Króli a diabelskim wtorkiem, znanym jako ostatni dzień przed Środą Popielcową, nosił nazwę Zapusty. Zapusta była czasem, gdy przez polskie wioski przemierzali kolorowo przebrani kolędnicy, przybierający postaci bocianów, niedźwiedzi czy kóz. Ich wędrówka prowadziła od jednego domostwa do drugiego, gdzie witani byli obfitymi posiłkami i naturalnie mocniejszymi trunkami. Zapusta, z jednej strony, była okazją do uwolnienia się od codziennych trosk, a z drugiej – do wspólnego świętowania i integracji społeczności. Cała ta tradycja przekazywana była z pokolenia na pokolenia i skupiała się wokół radości, śmiechu, maskarady, tańców i wyjątkowych ceremonii, które trwały do późnych godzin nocnych. Kolędnicy wnosili nie tylko zabawę, ale również odrobinę magii i uciechy w szarą, zimową rzeczywistość, tworząc niezapomniane chwile pełne wspólnoty i radości.
Ale czym dla mnie jest Styczeń?
Styczeń jest dla mnie miesiącem spokoju i ciszy, czasem, gdy regeneruję zarówno ciało, jak i umysł. Od paru lat rozpoczynam ten okres 31-dniowym wyzwaniem z Mady Morrison. Mady już po raz siódmy zachęca do udziału w Yoga – Challenge, łącząc praktykę jogi z treningiem uważności. Jeśli, podobnie jak ja, masz ochotę zwolnić tempo i cieszyć się zimowym, sennym początkiem roku, to jest to wspaniała szansa i co najważniejsze wcale nie musisz być doświadczoną joginką.
Lasse dein Herz einen friedvollen Hafen sein, wo Stürme vorüberziehen, aber die Gelassenheit bleibt.
Mady Morrison
Styczeń ma w sobie coś z lenistwa, senności i nostalgii. A co innego jeśli nie książki idealnie wpasowują się w ten klimat? Na mojej szafce nocnej, zresztą nie tylko na niej, uzbierała się już całkim imponująca kolekcja, pozycji które chcę przeczytać. „Walc pożegnalny“ Milana Kundery, „Komeda – osobiste życie jazzu“ Magdaleny Grzebałkowskiej i „Leonadro Da Vinci“ Volker Reinhardt. Początek roku jest dla mnie idealnym czasem kiedy zakopuje się pod kołdrą z kubkiem herbaty i książką, chwilą, gdy mogę oddać się magicznej sile słów, zanurzyć się w fabułach i zatracić w świecie bohaterów.
Zima to trudny okres dla skóry i włosów, ze względu na ciągłe zmiany temperatur, wilgotność, wiatr, ogrzewanie, oraz suche powietrze, które niekorzystnie wpływają na naszą urodę. Jakiś czas temu moja mama poleciła mi rewitalizujący olejek do włosów od firmy @khadi. Zaczęła go stosować po przebyciu COVID-19, gdy zauważyła, że ilość wypadających włosów znacznie się zwiększyła.
Podobno najlepsze efekty uzyskuje się, gdy olejek pozostaje na skórze głowy przez całą noc, jednak ja nakładam go tylko na godzinę. Lubię zapach rozmarynu unoszący się w powietrzu po wmasowaniu go we włosy. Bez wątpienia stał się on moim numerem j 1. wśród kosmetyków do włosów stosowanych zimą.
